انتخاب برگه

شعری از: طیبه کُردمیر ( وَ طَن پاره می‌شود )

شعری از: طیبه کُردمیر ( وَ طَن  پاره  می‌شود )

وَ طَن پاره می‌شود

آخی به بلندای موسیقیِ دستگاه

                                       که انگشتِ اشارۀ ما را خورد

                                            و شمایان را

                                                 چه لرزشِ پستانی

                                                     آورد!

کُلوا، کُلوا

که تسمه‌ها نعره‌هاشان رو به خاموشی‌ست

که قطعه‌قطعۀ ما

لای قطعاتِ شما

نِمی‌میرند / می‌ایستانَند

که بازداشتن

میلِ دایره ها به بستگی‌ست

به خود، شیفته‌باش

ای ایستای به زانو درآورده زیستن را

که در توقفِ آغازگر عظمتی‌ست

چون جادوی تبدیل‌های تو

وا – بستگی ، متناقضِ چون اشارۀ ما

پناه می‌آورم به تو که چاره چیست؟

جز حدِّ گشایش و امنیتِ تو

( تنِ گردِ شما

تنِ پارِهُ لاتُسرِفوا ی ما)

تمام می‌شود مگر

                  این برخاسته بوی الکل و خون

                                 از کُلُوا و اشرَبُوا ی شمایان

                                        از پُرهیاهو دست‌های پُراشارۀ مایان

که گلویِ خیال بافِ ما را

              بند نیاورده است

                              گشاده است

چون پوینده خونابه رودهای پیماینده

درندگانِ خاک

آشفتگانِ با شتاب به تن‌اش رونده و ریشه های مست زایانده

که بسترها هماره سرخ و آغشته‌اند

                   به رویایِ ناشناختۀ گذار و گریز

                           چه واهمه‌ای‌ست!

                                انگشت لرزانندۀ از این کرانه مصیبت از آن کرانه مصیبت را

( طیبه کردمیر: تیرماه 1397 )

درباره نویسنده

یک پاسخ بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

آخرین مطالب