شعری از: مهران شفیعی ( گاهنامۀ شعر ، شمارۀ اول )
به : حسینِ حلاجِ شهید
” وَلا نهان چه کنی ؟ “1
که سِرِّ غایبم
قمر به شقیقه بشکند
ساکنم کن ای دلِ نزدیک
به نوحه باد می دمد
در این که می خراشدم
آخَم از تو داشت
معیّنی ،
” بو که شمع
بی لَحَد بمیرد ” 2
لطیف تر از غمی به غمم
شکیب تر از منی که منم
یا سوت بِدَمم
که انتظار فلاخنم
به دایره مرکز داشت
پس نفس
سیمای هجرتم
فاتحانه دَم بردارد
دَم به دارم گرم!!!
خورشید گیج می شود دَوَران
مذابِ در بَرم
کافی ست به جای قسم باشی
که منتظر تنهاست
حتا که ابد ، جان بشود
که مستجاب آرام
آرمیده –غبار ،
سترونی که می زاید
ماهِ آخر ؛
چشم به جای چشم
و بازو مطمئن
گلگونِ سیرتم
( مهران شفیعی )
…
1 : حلاج
2 : (بو که ، چون شمعم بمیرد بی لحد ) : حلاج
