«خیلی چیزها نیمه عمردارند. نیمه عمر زمانی است که ماده از هم می‌پاشد و به نصف مقدار اولیه کاهش پیدا می‌کند.
نیمه عمر کربن 5700 سال است.
نیمه عمر ایریدیوم 74 روز است.»
این را توی کتاب‌های شیمی دبیرستان، قبل از همه‌ی آوارگی‌‌هایم درس می‌دادم. اما همان موقع، خودم هم نفهمیده بودم که خاطرات توی ذهن هم نیمه عمر دارند. نشسته‌ام روی نیمکت. چند روز است که هوا ابری است. ابرسیاه و غلیظی افتاده توی آسمان، اما نمی‌بارد. چند دختربچه دارند توی چمن‌ها بازی می‌کنند. این ابر باران ندارد….
«چیزی که درحال گذراندن نیمه عمر است دیگر ماده اولیه نیست. درگیر یک‌جور تغییر ذاتی و استحاله می‌شود… مثل تبدیل مس به طلا.»
چه سالی بود؟؟ چشم‌هایم را می‌بندم. ده سال آزگار… صدای بچه‌ها توی سرم می‌چرخد. چند بچه توی سرم می‌دوند دنبال هم…
متن کامل این داستان کوتاه در فصلنامۀ تخصصی ادبیات داستانی و شعر معاصر “داستان شیراز” (سال اول– شماره سوم– بهار 1397) منتشر شده است.
